texnes

Καθε βραδυ νομιζω πως κατι ζω..κατι αλλο.. κατι νεο..
Ειναι η θυμηση μαλλον της τοτε απολυτης ευτυχιας που μετα απο λιγο καιρο εβγαλε τα νυχια της και με εγδαρε..Γιατι και η ευτυχια εχει νυχια..Νυχια λυκου,που πολλες φορες μπαινουν στην σαρκα σου και σε ματωνουν.Με εγδαρε ασχημα,γιατι μαλλον βρηκε γονιμο το εδαφος της ψυχης μου.Δεν μπορεις ομως να ξερεις ποτε ερχετε αυτη η στιγμη.Αυτο ειναι προνομοιο μονο των γυναικων.
Μπορει αληθεια να μου πει καποιος εναν τροπο αποφυγης αυτου του τραυματισμου? Μπα,δεν νομιζω,και οποιος και να το εκανε θα ελεγε ψεμματα...στον ιδιο του τον εαυτο.
Αυτα τα νυχια τα νιωθουμε πολλες φορες μεσα μας να μας ξεσκιζουν..και ομως...ειναι δημιουργια της ιδιας της ευτυχιας.Ποσο τελικα ομοια ειναι αυτα τα συναισθηματα..Η μανα ευτυχια,που γεννα καμια φορα τον πονο..
και ο πονος που ξαναγεννα την ευτυχια.
Ειρωνια!!!!!!...
Καποιο βραδυ στεκομουν και κοιτουσα το φεγγαρι.Τοσο δα μικρο.αλλα με φοβερη ενεργεια..να κρεμεται χωρις κλωστη εκει ψηλα και να μου γνεφει.Μεθουσα στο καλεσμα του.Σαν να ηθελε να παω διπλα του.Αναρρωτηθηκα,μηπως εισαι εσυ με την μορφη του και απλωσα το χερι μηχανικα.Τοτε νομιζω πως με ρουφηξε ενας κρατηρας.
Ετσι ξαφνικα.
Χαθηκα μεσα στην νυχτα σαν μια ακτινα αεροπλανου που σχιζει σαν υφασμα τον ουρανο απ'ακρη σ'ακρη.Και εβλεπα την γη να ξεμακραινει κατω απ'τα ποδια μου.
Πετουσα..
Πετουσα πραγματικα..
Και η μορφη σου ολο και πιο κοντινη στα ματια μου...Σαν ενας μεγενθυντικος φακος που μεγαλωνει το καθε τι που κρυβεται πισω απο το γυαλι του..
Ερχοσουν..Ερχομουν.
Με πλησιαζες..Με πλησιαζα..!!
Γελουσα οπως ενα μικρο παιδι απο ευχαριστηση και λαχταρα,οταν του δινουν το δωρο του.Ηταν αληθινο αυτο που ζουσα?Ησουν εσυ?Ενα δακρυ κυλησε απ'τα ματια μου κ ξαφνικα κυλωντας,κ πεφτωντας απ'το μαγουλο μου μεταμορφωθηκε σε καταιγιδα που ελουζε την γη, η οποια μικραινε κατω απο τα ποδια μου και επαιρνε την θεση του φεγγαριου.Ακουγα τον θορυβο της,αλλα αντι να φοβαμαι,χαμογελουσα.Σαν μια υαινα μαινομενη αντηχουσε στ'αυτια μου,οταν προσπαθει να αρπαξει το θηραμα της.
Και η μορφη σου ολο και μεγαλωνε..
ολο και με πλησιαζε..
Και εγω,πετουσα..
πετουσα πραγματικα..!
Ηθελα τοσο να σε φτασω,να σε αγγιξω παλι..να νιωσω την μυρωδια σου που παντα με εκανε να μεθω κ να χορευω,γυρω απο το τραπεζι..θυμασαι?
Και εσυ να γελας και να με πειραζεις.
και εγω να μεθω..Να χορευω,να χορευω σαν μεθυσμενη μελισσα που εχει πιει μπουκαλια γυρη.
Να καρφωνω τα πελματα στο πατωμα,να θελω να το τρυπησω,και ξαφνου,ενα μαυρο συννεφο να χτυπαει την πορτα αυτης της χαρας,και κανεις μας να μην θελει να ανοιξει ουτε μια χαραμαδα.
Και εγω να χορευω.Σαν δραπετης που του'χαν στερησει την χαρα για χρονια.
Ετσι αισθανομουν!!!!
Και το συννεφο να επιμενει καρτερικα..υπομονετικα..
Και τα ματια μας να γυαλιζουν..
Και τα χερια μας να σφιγγουν και να γινονται γροθιες σαν απο μποξερ,αντιπαλες στις γωνιες ενος ρινγκ,που εμελλε ο ενας απο τους δυο μας να πεσει.
Η πορτα τριζει και εσυ φωναζεις..ξυπνω!! νιωθω ζαλη,μεθη αλλα αυτη την φορα οχι απο χαρα,αλλα απο θυμο και οργη..
Σρεφω το βλεμμα μου για να αντικρυσω το δικο σου,μα πεφτει στην πορτα που ειναι πια ανοιχτη. Ηταν ηδη αργα. Το συννεφο εφιαλτης ειχε τρυπωσει και ειχε στοιχειωσει το μυαλο μου.
Πονουσα!!!
Ενιωθα σαν ενα κομματι ξυλο που του καρφωνουν οι εργατες προκες για να το δαμασουν.
Κι ομως μεσα μου χορευα..Ακομα χορευα! Μονο που ο σκοπος ειχε αλλαξει και ειχε γινει πενθυμο εμβατηριο. Εσυ απεναντι να με κοιτας με δυο ματια ορθανοιχτα,ετοιμα να εκραγουν.Αχ,ποσο θαθελα αυτα τα ματια να'χουν τις εικονες που ειχα εγω στα δικα μου αγνοωντας τις συνεπειες. Θα'ταν ολα διαφορετικα...Αλλος ομως αποφασιζε για μας...Και αυτος ειχε τρυπωσει απροσκαλεστος απο την πορτα..
Μαλλον εκεινη την στιγμη η ψυχη μου ηταν γονιμη.
Γεννουσε,και συναμα σκοτωνε.Σαν τον δημιο αποκεφαλιζε οτι χαρα ερχοταν να κυλησει μεσα μου,και σαν λερναια υδρα ξαναγεννουσε κεφαλι..
Γιατι?
Για πιο λογο?
Γιατι εμας?
Απαντησε μου...!!!.Λυσσε την σιωπη,σπασε την αλυσιδα της γλωσσας σου που βαρβαρα σε κρατα φυλακισμενο στο μπουντρουμι των τυψεων,και αστην να χυθει στα μονοματια της αληθειας,που ευτυχως δεν εχουν ποτε γυρισμο..
Και εσυ εκει..
Απλα να με κοιτας μ'αυτα τα ματια.Μ'αυτο το βλεμμα και εγω να χορευω..να χορευω.
Και το συννεφο εφιαλτης να επικροτει την καθε μου σκεψη και επιθυμια..Να με ωθει στο χειροτερο σκοταδι,και εγω υπνωτισμενος να υπακουω...και να χορευωωωω!!!!!
Και εσυ απλα να με κοιτας...
Ευτυχια..!! Μολις γεννησε ενα τερατομορφο παιδι απο τα σπλαχνα της. Κι ομως,συμβαινει..!
Τα οργανα σιωπουν στο μυαλο..Τις φωνες διαδεχεται τωρα η νεκρικη σιγη, και μια παλαμη που εχει ενα κατακοκκινο αμπαλαζ να την διακοσμει..Σε βλεπω απεναντι μου στην γωνια του ρινγκ ακινητο.Νομιζω πως θα μου μιλησεις.Μα ξαφνικα χανεσαι απο το υψος των ματιων μου...
Το συννεφο απο μαυρο γινεται κατασπρο,σαν εκατομμυρια νιφαδες χιονιου ενωμενες...μα η παλαμη κοκκινη..σαν πυρωμενο μεταλλο ετοιμο να αφησει την δευτερη σφραγιδα του.....
Και το εκανε....!!
.......
Σε εχω φτασει..Εισαι απεναντι μου και μου χαμογελας..Το ιδιο χαμογελο οπως σε πρωτογνωρισα....Δεν θα μπορουσα αλλωστε να αντεξω μακρυα σου...Επρεπε να ερθω εκει..Η καταιγιδα που αλλωτε ηχουσε λυσσασμενα,κοπασε.Και η γη κατω απο τα ποδια μου μια κουκιδα στο συμπαν..χωρις κλωστη.
.....
Καθε βραδυ νομιζω πως κατι ζω...!!!!

Mετά την ΑΡΠΑΧΤΗ και τις ΔΥΟ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΝΝΕΣ, ο Γκάι Ρίτσι έρχεται να μας αναστατώσει με τον Σέρλοκ Χόλμς.
Τον ήρωα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ έχουν ερμηνεύσει στο παρελθόν, μεταξύ άλλων, ο Κρίστοφερ Λι, ο Πίτερ Κούσινγκ, ο Ρότζερ Μουρ, ο Τζον Μπάριμορ, ο Κρίστοφερ Πλάμερ, ο Πίτερ Ο' Τουλ, ο Ρούπερτ Εβερετ, ο Ρώσος Βασίλι Λιβάνοφ και ο Ιάπωνας Ταϊτσίρο Χιροκάουα. Η τελευταία του ενσάρκωση από τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ είναι ίσως ταυτόχρονα η πιο περιέργη αλλά και η πιο διασκεδαστική, που μετατρέπει τον φλεγματικό άγγλο ντεντέκτιβ σε action hero.
O Tζούντ Λο στο ρόλο του Γουάτσον συμπληρώνει το δίδυμο που σ'αυτή την ταινία μας θυμίζει κάτι από Μπάτμαν και Ρόμπιν.
Οι οπαδοί του Κόναν Ντόιλ , ίσως να απογοητευτούν μια και οι δυο ήρωες δεν μοιάζουν με τους κλασσσικούς Βρετανούς αριστοκράτες, που πίνουν τσάι, χρησιμοποιούν μόνο το μυαλό τους και έχουν καρφωμένα στο κεφάλι τα καπέλα τους.
Αντίθετα είναι γυμνασμένοι, δε διστάζουν να ρίξουν γροθιές και συχνάζουν στους σκοτεινούς παράδρομους του βικτωριανού Λονδίνου που θυμίζουν έντονα τα στενάκια όπου μαζεύονται οι χαρακτήρες του υποκόσμου, στους οποίους έχει αδυναμία ο Γκάι Ρίτσι.

Υπόθεση:Ο Σέρλοκ Χολμς και ο δόκτωρ Γουότσον συλλαμβάνουν τον Λόρδο Μπλάκγουντ, υπεύθυνο μιας σειράς τελετουργικών φόνων. Πριν τον απαγχονισμό του, αυτός θα προειδοποιήσει τον Χολμς για τα επερχόμενα σχέδιά του και, όταν επιστρέψει από τον τάφο, οι δύο φίλοι θα συνειδητοποιήσουν ότι όλη η Αγγλία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια θανάσιμη απειλή.

Σκηνοθεσία: Guy Ritchie
Σενάριο: Mike Johnson, Anthony Peckham
Ηθοποιοί: Robert Downey Jr., Jude Law, Rachel McAdams, Eddie Marsan, Mark Strong
Φωτογραφία:Philippe Rousselot
Μοντάζ: James Herbert
Μουσική: Hans Zimmer
Διάρκεια: 128'